“Peter en ik hebben geen geheimen voor elkaar”, bekent meneer Reijnen. “En zeg alsjeblieft gewoon Wim.” Hij heeft net samen met vrijwilliger Peter van der Maat een eind op de duo-fiets gefietst. Meestal zo’n 10 kilometer. Ooit langer. Op woensdag, om de week ontmoeten de mannen elkaar. Vaste prik. Eerst even koffiedrinken, route bepalen en dan naar de buiten. Fietsen.
Meneer Reijnen: “Peter en ik, wij kunnen goed samen fietsen maar we kunnen ook goed met elkaar buurten. Echt overal over. Over politiek, kinderen, werk, het verleden. Echt over álles. Ik heb vroeger in de vishandel gezeten, in de verkoop en dan leer je wel praten. Je moet wel. Ik was zelfstandige. Wij hebben samen een voorliefde voor fietsen. Maar hé, dat kan ik tegenwoordig niet meer alleen. Vroeger wel. Dat mis ik echt. Maar ik mag er nu niet meer aankomen van mijn zonen. ‘Pap dat is veel te gevaarlijk’, zeggen ze dan. Soms dan hoor ik op de duo-fiets een racefiets voorbijkomen en dan schieten de tranen in mijn ogen. Wat een perfect materiaal. Zoef, hoor je die tandwieltjes lopen. Dat loopt allemaal zo mooi tegenwoordig.”
Dezelfde interesses
“Ik woon nu ongeveer vijf jaar op Dommelhoef”, vervolgt Wim. “Sinds vier jaar ken ik Peter. Het hoofd van de activiteitenbegeleiding kwam met het idee om te gaan fietsten. Op een gegeven moment zijn we aan elkaar voorgesteld. Wat vindt de een leuk, en waar houdt de ander van? We hebben dezelfde interesses en qua persoonlijkheid passen we ook bij elkaar. Het gaat nog steeds goed.”
Op dinsdag weet ik al: morgen gaan we fietsen. Morgen komt Peter. Daar verheug ik me op.
Meneer Reijnen: “Peter komt iedere twee weken. Ik geniet van onze tochten samen. Oh, jee, ja. Heerlijk. Er zijn in deze omgeving zoveel mooie routes om te fietsen. We hebben wel eens helemaal in Oirschot gezeten! Vanmorgen zijn we naar Strijp S gefietst. Wat wordt daar veel gebouwd. Allemaal de lucht in. Hier bij het spoor: ook allemaal de lucht in. Ik zit wel veilig op die fiets. Ik zit vast. Dat is ook beter. Vrijwilligers hebben wij hier hard nodig want medewerkers kunnen het niet allemaal alleen. Zou ook veel te duur worden. Daarom is het zo belangrijk dat er mensen zijn zoals Peter. We slaan nooit een woensdag over. Het is voor mij echt een uitje. Op dinsdag weet ik al: morgen gaan we fietsen. Daar verheug ik me op. Ik heb het schema met alle datums aan de muur hangen. En fietskleding. Nee, dat hangt allemaal nog thuis. De oude fiets trouwens ook. Die kan ik nog niet wegdoen.
Wat ik zou willen zeggen tegen een vrijwilliger die overweegt te komen fietsen? Het zou fijn zijn als de duo-fiets wat vaker wordt gebruikt. Dat is ook beter voor de tandwielen.”
Peter knikt instemmend.
